Nostalgie, primeurs en losse duivels

Eerste helft poptour 2004

Vorig jaar was er verbazing maar ook tevredenheid over de comeback van D’n Duvel is Los. Dit jaar bleek al bij het eerste optreden dat oud materiaal een prominente rol ging spelen. Al op de nieuwe aankondigingposter een oud gebezigde term: ‘Rowwen Hèze in de tent’, een min of meer rechtstreeks verwijzing naar de lang verwachte DVD die in april verscheen.

De opening lijkt qua uiterlijk hetzelfde, maar met een nieuw nummer. ‘Hoe kan dat da’ flitst over het scherm en de contouren van de bandleden zijn zichtbaar achter het bekende witte doek. Meteen na het vallen ervan valt de nieuwe lichtshow op. Maar wat zal het geven, het is vrijdagavond 26 maart en de nieuwe tour is begonnen. De lange ‘Rowwen Hèze-loze’ winter is voorbij en we kunnen er weer tegenaan. Veel aanwezigen worden weer met de neus op de feiten gedrukt: ‘Ik Wer Alt’ volgt de snelle opening op. Het rustgevende ‘Auto, Vliegtuug’ brengt de gemoederen weer enigszins tot bedaren.

Oplettende aanwezigen hebben al snel door dat de mannen er kennelijk ook weer zin in hebben na de winter. De interactie tussen de bandleden onderling en die met de zaal is knetterend. Gelukkig maar, zo hier en daar werd er in 2003 wel eens speculatief gemopperd. Het gemor wordt meteen al in Vilt afgestraft. Na drie ‘Dageraad’-nummers - ‘Gespeegeld in de raam’ (moet het geen ‘het’ zijn?), ‘D.A.D.P.G.S.’ (wijze lessen) en ‘Vlinder’ (de ontroering voorbij), geraken we in een stroomversnelling van klassiekers. ‘De Toet’, ‘Moei’ en ‘Probleme’ zorgen ervoor dat de afgelopen winter ver weg lijkt; de tour is nu echt begonnen.

Als rustmoment klinkt ‘Ien Minuut’ gevolgd door een complete verrassing: ‘Langzaam’ met een dubritme tijdens het refrein. Mijn gevoel zegt dat de versnelling iets eerder moet worden ingezet, maar laten we dat alsjeblieft maar over aan de band, die weten het natuurlijk beter. ‘Vergeate’ is goed voor nòg een stapje harder. Als de grote trom het podium wordt opgesjouwd weten de kenners het al: ‘De Klompendans’ is in aantocht. Ook terug van weggeweest, maar de pasjes zijn niet vergeten door de zaal. Het voor mij nooit meer hetzelfde klinkende ‘Zondag in het Zuiden’ is de volgende. ‘De Neus Umhoeg’ blijft wennen, maar wordt opgevolgd door ‘Liefde’ die later in de tour als toegift wordt gegeven.

’Eiland in de Reagen’ vormt de opmaat naar alweer een ouderwetse versnelling: ‘De Lamp Ging Oet’. Bijna zelf vergeten was d’n ‘Heilige Anthonius’ en wordt deze keer opgevolgd door ‘Vur De Kerk Op ’t Plein’. De heren zijn nu toch al een anderhalf uur bezig en ‘Bestel Mar’ lijkt het eindaccoord in te luiden. Dan klinkt er een deuntje dat doet denken aan ‘Altied opZeuk’ of het Klesmer intro dat we zowel in de tent als in het theater bij aanvang van het concert konden horen. Het blijkt de intro van het openingsnummer van vorig jaar: ‘Geluksknikker’. En ja hoor, daar is ‘tie weer, aangekondigd als minder toepasselijk in deze tijd, maar de buitenwereld zijn we hier even vergeten: ‘D'n Duvel Is Los’ met als daverende afsluiting een staaltje accordeonvirtuositeit die je niet licht kan vergeten. Als er al sprake moet zijn van losse duivels dan staan er op dit moment zes op het podium. Geweldig.

Het doek valt en de band blijft eventjes iets langer weg dan normaal, ik kan het me goed voorstellen. Bij terugkomst alweer nostalgie: ‘Als ik drink’. Het is voor veel fans weer even zoeken naar de tekst, maar er zijn er ook zeker bij die het moeiteloos mee kunnen zingen. Dit in tegenstelling tot de volgende, een primeur: ‘If I Should Fall from Grace With God’ van Shane Macgowan. Een complete verrassing voor de aanwezigen en de band lijkt nog energie genoeg te hebben om het moordende tempo vol te houden. Jack Haegens zorgt voor de tweede stem, ook nog niet eerder vertoond. Met ‘Limburg’ lijkt er een einde te zijn gekomen aan deze openingsavond van de poptour 2004, maar niet voordat we waardig afsluiten met onze vriendin ‘Rosamunde’.